Columns

Rotterdams Vakcollege De Hef is een van mijn favoriete scholen. En dan niet alleen omdat hij uitkijkt op de winkel waar mopa zoals we hier zeggen in 1926 zijn kruidenierswinkel begon. De school staat in een ‘schuldige omgeving’: tragische verhalen zitten erachter, over goed en fout. Op 10 mei 1940 zaten aan de overkant Nederlandse soldaten in de HBS; de Duitsers rukten vanaf vliegveld Waalhaven op naar de stad en zaten in het klooster naast opa’s winkel. Langs de vuurlinie keken wijkbewoners als naar een shoot out in een goedkope western. De legende wil dat mijn opa van moederskant met gevaar voor eigen leven de Nederlandse soldaten om twaalf uur van broodjes voorzag en werd teruggescholden door hun commandant. Aan de overkant van de Putselaan had mijn andere opa het druk met het bedienen van hamsterende klanten, daarbij onderbroken door een Duitser die kwam binnenwandelen en beleefd vroeg of hij ‘bite seine Händen dürfde zu waschen’ of zoiets. Zijn extra omzet in die meidagen is niet in de familieanalen terug te vinden. Om één uur werd de tegenstelling goed – fout zichtbaar en ontwikkelde zich tegenstellingen die tientallen jaren zijn blijven sluimeren.

Selma, de nieuwe directeur was nog niet binnen of ze was uitgekeken op de oude naam van de school: ‘VMBO de Wielslag’. Aan het voorvoegsel VMBO zal geen leerling iets van trots of eigenwaarde ontlenen en de naam vonden de leerlingen meer iets voor een basisschool of iets met Zorg & Welzijn. Daarbij, vond Selma, moet een naam ingebed zijn in de cultuur van de omgeving waarin die school staat. Iedereen in de school, maar ook in de wijk moet direct weten waar de naam op slaat én moet zich daar goed bij voelen. En als iedereen er zich goed bij moet voelen heb je op Rotterdam Zuid niet zoveel keus. Feyenoordcollege was geen optie, dus kwam de keuzecommissie inclusief leerlingen vrijwel unaniem uit bij De Hef, het industriële rijksmonument dat Noord en Zuid verbindt. En om het helemaal compleet te maken werd het: Rotterdams Vakcollege De Hef. ‘Daar kéje je jong naar toesturen azzie op Zuid woon.’

Als je de school binnenkomt, is de kans groot dat je de scheepstimmerman Pieter Visser aan het werk ziet. Samen met zijn leerlingen bouwt hij sloepen. Ze hebben hem een plek in de centrale hal gegeven zodat je meteen ziet waar de school voort staat: Vakmanschap. Vorig jaar hielden ze roeiwedstrijden in de Rijnhaven. Meneer Visser gaan in november met pensioen maar ze zijn bang dat ze hem met geen spaan zijn sloep uit krijgen. Misschien dat ie ooit met hoogwater wegdrijft, maar niemand die daar op zit te wachten. Hij hoort erbij als Chinezen bij Katendrecht.
t’ Is geen makkelijke school, RVC De Hef. Veel leerlingen hebben op hun vijftiende meer tikken van het leven opgelopen dan veel van hun leraren rond hun vijftigste. En dat leidt nogal eens tot ontploffingen en ander ongemak. Dat weten ze daar, dus dan ga je daar niet op zitten wachten. Onder het motto ‘afspraken maak je in vredestijd’, wordt duidelijk afgesproken hoe ze op De Hef met elkaar omgaan. De Heftige omgangsregels, zal ik maar zeggen. En soms zijn die simpeler dan je denkt:      

                                                   INTENTIE:

                                          Onze medewerkers,

                                              de leerlingen en 

                                                   de ouders 

                     zijn een voorbeeld  van werken aan een goed leven.