Columns

- Bij mijn eerste bezoek aan de Gooise Praktijkschool nam Casper me mee naar zijn lokaal om zijn werkregels te laten zien. Het was een afstand van drie keer niks, maar we deden er een half uur over. Steeds werd hij aangesproken door leerlingen die hun verhaal wilden doen; of hij sprak leerlingen aan, aan wie hij zijn verhaal kwijt wilde. De tijd die dit kostte werd ruimschoots goedgemaakt met het bestuderen van Klaas zijn regels. Dat was er één: het moet voor iedereen leuk zijn. ‘Meer heb je er toch niet nodig', zei hij: ‘ik niet tenminste.’ –

Ik hoorde dit verhaal van schoolleider Renée, die in een vorig leven in de bouw had gezeten, wat goed uitkwam toen hij in de bouwcommissie van de nieuw te bouwen school plaats nam. Toen hij de maquette van de nieuwbouw zag, had hij in een oogopslag een mogelijke besparing van een paar ton in de smiezen. Eén vleugel moest even anders geplaatst worden en nu kon het nog. De verandering werd doorgevoerd en de besparing bereikt. Maar niks voor niks, vond Renee en hij ging voor een fractie van de verdiende centen met zijn collega’s naar Amerika om het Big Picture Concept te bestuderen. Ze werken er nu volop mee. (http://www.bigpicture.org/)

Afgelopen maand ontmoette ik Casper op de opleiding tot Gecertificeerd Dorpshoofd, de training voor Herstel Coördinator. We werken hier vanuit het dorpsidee; de groep als dorp. Het uitgangspunt is dat het dorp je veel te bieden heeft. Je leert veel, ontmoet vrienden, mensen die je ondersteunen. Wanneer het niet lekker loopt, gaan we met z’n allen bij elkaar zitten om de zaken op te lossen of de narigheid een plek te geven. Ook wanneer het wél lekker gaat, kom je regelmatig in cirkels bijeen want niets is leuker dan te vieren dat het goed gaat.
Maar in zo’n dorp zit je niet alleen om te ontvangen. Er wordt ook van je verwacht dat je een bijdrage levert. Voor ieder groepslid is op zo’n training tijd ingeruimd waarin hij dat kan doen. En dan blijkt steeds weer dat geven ook ontvangen is. Mensen zien je kwaliteiten en genieten ervan: heerlijk dat jij deel uitmaakt van deze club!
Casper stond op de lijst voor 19 november, de dag na de grote 555-inzamelingsactie voor de geteisterde Filipijnen. Hij gaf de indruk niet echt toegekomen te zijn aan zijn bijdrage. Het enige waar hij in zijn voorbereiding in was geïnteresseerd was de mogelijkheid van internet in de trainingsruimte. Het bleek geen probleem.
‘Ja’, zei Casper, ‘ik heb weinig kunnen voorbereiden, gisteren. We hadden het een beetje druk met die 555-actie. Lachen was dat. Onze leerlingen stonden in de supermarkt tegen betaling aan de kassa tassen in te pakken en bij de lege flessen vroegen ze de bonnetjes. En moet je dit eens zien….’
Hij zette Uitzending gemist aan dat beelden toonde van het NOS-journaal waarin zijn leerlingen voor het Mediapark met ongekende energie auto’s van Bekende Nederlanders stonden te wassen. Alsof het zijn dagelijkse werk was, stond een leerling een interviewer te woord. Totdat hij een auto aan zag komen rijden. Hij sprintte naar de slagboom waar hij strategisch zijn emmertje en spons had neergezet. Helaas, niet iedereen beschikt over de praktijkschoolmentaliteit; toen de slagboom omhoog ging gaf de auto vol gas. Er bleven meer dan genoeg auto’s om te wassen over.

Na het filmpje keken we naar het lijstje waarop stond wat je met herstelrecht wilt bereiken:
1) Taken en verantwoordelijkheden oppakken; luisteren naar elkaar.
2) Werken aan een positieve groep waarin mensen elkaar steunen en aanspreken en voor zichzelf opkomen.
3) Delen van gedachten en emoties.
4) Bijdrage leveren aan de school/ gemeenschap.
5) Bijdragen aan de wereld waarvan je deel van uitmaakt.

Casper met nog tweeëneenhalve dag te gaan, had ruimschoots aan de eisen voor het certificaat voldaan. Sommige scholen hebben herstelrecht in hun genen.