Columns

Korte rokjes
Herstelgericht werken gaat over steunen en sturen. Het neerzetten van kaders waarbinnen leerlingen en leraren vrijheid krijgen zich te ontwikkelen op een manier die het meest bij hen past. Sommige scholen hebben het gewoon in hun genen.
Het Groene hart College Rijnwoude stuurde in de afgelopen junihitte een leerling naar huis om gepastere kleding aan te trekken. De Volkskrant deed verslag. Een lerares vond, evenals zes van haar collega’s, dat de leerling te minimaal gekleed was. ‘Het is hier geen uitgaansgelegenheid en ik hoef van jongens ook geen onderbroek of bilnaad te zien’, zei de lerares die niet met haar naam in de krant wilde. Gelijk heeft ze. Je kunt je de digitale bagger voorstellen die de sociale media over je uitstorten wanneer je een mening hebt en daarvoor uitkomt.
Leerlingen die in de aula werden geïnterviewd, konden zich niets stommers voorstellen dan het hanteren van zulke idiote kledingvoorschriften. Anderen waren het met hun lerares eens: ‘Soms zie ik hun halve kont. Ik mag die broekjes die zij dragen van mijn ouders niet eens aan’, zei haar vriendin.
Schoolleider André begreep het best; ‘Je ziet niet anders en het is mode. Het kan erg warm worden in dit nieuwe schoolgebouw.’ Tegelijkertijd vindt hij dat de school ook een opvoedkundige rol heeft. ‘Wij moeten leerlingen aanspreken op houding en gedrag en daar hoort ook de kleding bij. Sommige broekjes zijn te kort. Toen bleek dat een aantal docenten zich ergerde, zijn die leerlingen aangesproken dat ze er wel erg uitdagend bijliepen. De dag erna bleek dat ze goed hadden geluisterd’.
Met ingezonden brieven zetten krantenlezers de discussie voort. Het ging over wat wel of wat niet kon, tot hoever rokjes mogen reiken en wijken en wat het effect daarvan is op door hormonen voortgedreven pubers.
Maar het mooiste ontbrak in al die ingezonden brieven: de manier waarop de school het gesprek aanging. Dat was geen kledingdiscussie, maar een kledingdialoog. Een discussie leidt tot goed en fout, winnaars en verliezers; in een dialoog willen mensen er samen uitkomen en recht doen aan verschillen. Wanneer je als school een journalist welkom heet om met leerlingen te praten over gevoelige thema’s binnen de school, straal je trots en kracht uit. Én vertrouwen in je leerlingen. Hoeveel leuker en leerzamer is zo’n school dan een waar alle leraren krampachtig proberen op één lijn te komen om de norm tot op een centimeter boven kniehoogte vast te leggen?

In de film Detachment (Zien!: http://www.youtube.com/watch?v=--bM_fxrrI8 ) probeert een leraar zichzelf en zijn leerlingen overeind te houden op een achterstandsschool in Amerika. Zijn collega pakt het kledingprobleem aan op een manier waarvoor ik helaas te laf ben. Aan een meer dan uitdagend gekleed meisje vraagt hij of hij haar tepels mag zien. Zij ontlaadt in een enorme scheldpartij, noemt hem een f#%ing pervert en dreigt met het indienen van een scala aan klachten. Leerling en leraar blijken het echter meer met elkaar eens te zijn dan zij verwachtte. ‘Doe dan eerst even gewoon een beha aan’, reageert hij onderkoeld, ‘want nu zie ik ze wel’, waarna hij zegt daarna graag met haar te willen praten. Transparant in communicatie, maar niet in de kleding noemen we dat.

Jan Ruigrok.