Columns

De Verbinding van Veterdrop

Ik kwam net onder de douche vandaan toen ik bij de wasbakken op de camping met een moeder in gesprek kwam. Ze waren net aangekomen op de camping ‘Huis op de Heuvel’ in de Marke in Italië. ‘Ben jij de moeder van Tom’? vroeg ze me. ‘Ja’ antwoordde ik. ‘Dat dacht ik al’ zei ze, ‘ik zie dat je net gedoucht hebt’. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Tom zei al dat zijn moeder onder de douche stond. Ik fronste opnieuw mijn wenkbrauwen, benieuwd waar het gesprek naar toe zou gaan.

Toen vertelde ze me dat Tom de IPhone van haar zoon kapot had gemaakt. Hij was achteruit tegen de kast gelopen waar de IPhone lag om opgeladen te worden. Na het verhaal van de moeder aangehoord te hebben over wat er gebeurd was ben ik naar Tom gelopen. Ik vroeg hem wat er gebeurd was. Eerste wilde hij het niet vertellen, hij kon alleen maar huilen en was bang voor mijn reactie. Later vertelde hij dat de IPhone op tafel lag en niet in de kast en dat het draadje van de IPhone naar het stopcontact liep en dat hij achteruit tegen het draadje aangelopen was en dat de IPhone op de grond gevallen was. Op mijn vraag om te laten zien waar en hoe het gebeurd was durfde hij het me niet te laten zien omdat er andere kinderen stonden op die plek en die zouden het dan horen. Hij schaamde zich. Wel kon hij vertellen wie er nog meer bij waren geweest. Zo heb ik Luuk, de jongen van wie de IPhone was, en nog 3 kinderen gevraagd wat er gebeurd was. Het werd duidelijk dat er 2 verhalen waren.
Daarna was mijn gedachte ‘hoe lossen we dit op een goede manier op’?
Net op dat moment kwam mijn man terug van het fietsen en ik vertelde wat er gebeurd was. Zijn eerste reactie was ‘waar lag die IPhone dan’? Als die wel in de kast lag dan is het eigen verantwoordelijkheid van Luuk en niet de schuld van Tom. ‘Ze zeggen dat Tom het gedaan heeft, maar is dat wel zo’? Is het niet zijn eigen schuld?
Als snel werd ik me (weer) bewust hoe snel we geneigd zijn om de vraag te stellen ‘wie heeft het gedaan’? En hoe belangrijk het is om duidelijkheid te krijgen over wat er gebeurd is. En voor dat je het weet je heel veel tijd en energie stopt om antwoord te krijgen op deze vraag. En dat ondanks dat de feiten verschillen je toch kunt kijken hoe je het op kunt lossen. Ook werd me weer duidelijk dat in contact herstel ontstaat en dat het kan helpen om iets te doen om te komen tot herstel.
Diezelfde avond wilden de ouders van Luuk graag dat het via onze WA verzekering vergoed zou worden. Ik vond dat prima. Mijn man vroeg zich af of we überhaupt wel iets gingen betalen. Tom sloeg dicht en wist niet hoe hij het met Luuk op moest oplossen.

Na een nachtje slapen zei mijn man ‘ik heb er nog even over nagedacht. Laten we het inderdaad maar via de WA verzekering doen. Tom moest van ons iets zeggen en/of doen richting Luuk. Tom vond dat veel te spannend. We hebben Tom twee dagen gegeven om na te denken over hoe hij het wilde oplossen. Aan het eind van dag 2, het begon al donker te worden, vroeg Tom mij wat hij kon zeggen tegen Luuk. Dit hebben we samen geoefend en Tom durfde niet. Toen heb ik het voorstel gedaan dat je ook iets kunt geven, bijv. een zak veterdrop. Deze had ik toevallig nog. Tom nam het zakje mee…
Mijn man en ik zaten lekker een kop koffie te drinken in de loungeruimte van de camping toen Luuk er langs liep en tegen andere mensen zei ‘ik kreeg zomaar een zak snoep van een jongetje’. Dat jongetje was Tom en Luuk wist niet waarom hij die zak snoep kreeg. Op dat moment zagen we Tom ook lopen en hebben beide jongens met elkaar in contact gebracht. Tom heeft nog een keer verteld waarom hij die zak snoep gegeven heeft. Luuk reageerde positief, bedankte Tom en zei ‘ik baalde enorm dat de IPhone kapot ging, en het kan iedereen gebeuren’. Tom zei na afloop ‘het was toch niet zo spannend als ik dacht dat het zou zijn’. De volgende dat stonden Tom en Luuk samen op de trampoline.