Columns

Vorig jaar bij juf Janet was het zo’n leuke klas, groep 6. Janet was naar een andere school verhuisd. Groep 6 werd groep 7 en nu bij meester Joop was er geen land mee te bezeilen. Eén grote onaanspreekbare en ongezeglijke pierenbak die niet luisterde, niet meer dan drie minuten stil kon zitten en totaal stuurloos was. Leerlingen liepen zonder te vragen de klas uit; als er één iets schreeuwde, gingen er twaalf overheen. En het gekke was, als je ze individueel sprak, waren het gewoon leuke jongens en meiden, niks mis mee. Zelf begrepen ze ook wel dat ze onaanvaardbaar gedrag vertoonden, maar veel verder dan ‘zo zijn we nu eenmaal’, kwamen ze niet.

“Als ik eerlijk ben, ik heb nog nooit zo’n moeilijke klas gehad als jullie”, zei Joop, de wanhoop nabij. Ook gesprekken met ouders leverden weinig op. Joop kon nog wel strenger worden, maar hij had er allesbehalve vertrouwen dat het iets zou opleveren. Hij kreeg iets berustends; volgend jaar hebben ze een ander. Voor hetzelfde geld gaat het dan weer goed.

Op een vrijdagmiddagreceptie ontmoette hij Janet aan wie hij zijn sores voorlegde. ‘Ja’, zei zij, ‘ze hebben ook nog al wat meegemaakt vorig jaar’. Op de vragende blik van Joop vertelde Janet dat vorig jaar Henry, een klasgenoot, bij een verkeersongeluk om het leven was gekomen. ‘We hadden toen een plek in het lokaal met een foto en spulletjes. Weet je daar niks van?’ Joop wist er niks van en bracht een weekend denkend door.

Maandagochtend stonden de stoelen in een kring. ‘Weet je’, zei hij, ‘vorige week zei ik dat ik nooit zo’n moeilijke klas heb gehad als jullie. Dat meende ik toen, dat meen ik nu. Maar vrijdag sprak ik juffrouw Janet die vertelde dat jullie vorig jaar iets verschrikkelijks hebben meegemaakt. En dan heb ik het natuurlijk over het ongeluk van Henry. Ik wist dat niet en daar schrok ik enorm van. Wat moet dat erg zijn geweest.” Voor het eerst in weken was het letterlijk doodstil in de klas. Een stilte die werd verbroken door het snikken van enkele leerlingen.

“Volgens mij wil Henry jullie nog niet kwijt. Goed van hem hé….. Met de leerlingen die dat willen wil ik graag nog eens over Henry praten. Ik wil hem graag leren kennen. Hoe is dat voor jullie? Iedereen wilde en Joop voerde een klassengesprek aan de hand van de vragen:

Wat dachten jullie toen je hoorde dat Henry was overleden?
Hoe denken jullie daar nu over?
Wat is het ergste aan wat er is gebeurd?
Wat kunnen we nu doen om Henry een goede plek te geven?

Die middag stond er in de klas een tafel met een foto van Henry en herinneringen aan hem die van alle kanten waren aangeleverd. Er ging een kaart aan zijn ouders op de post. De klas werd één van de fijnste met wie Joop ooit had gewerkt. Dankzij Henry.